Seba z medalem MP w biegach przełajowych

Warto było dłubać w tkance przez te wszystkie lata, żeby wrócić do zdrowia, potem do biegania, a na końcu do rywalizowania. 6 lat po operacji achillesa i brązowy medal imprezy seniorskiej. Bardzo krzepiący powrót, nagroda za cierpliwość i zaufanie moim metodom treningowym. Były momenty w naszej współpracy, że się wkurwiałem, bo nie szło tak jak oczekiwałem. No ale to raczej wynika z mojej niecierpliwości i braku zaufania do własnych metod treningowych.

Na tych mistrzostwach Sebastian pobiegł swoje, czyli na tyle nas stać w tym momencie w przełaju na dystansie 4km (link do wyników). Nie dało rady ani szybciej, ani wolniej. Sam bieg był ok od strony wizualnej, co można sobie prześledzić z relacji filmowej poniżej. Natomiast już to czego nie widać, a więc odczucia zawodnika w trakcie biegania po urozmaiconym podłożu, dają do myślenia w aspekcie korekt treningowych. O ile na odcinkach w lesie była duża sztywność fazy podporu o tyle na rozmokłej łące sztywność zanikała, a co za tym idzie spadało tempo biegu. Niby oczywiste, ale jednak muszę się zastanowić dlaczego tak się dzieje.

Odpowiedzi jeszcze nie mam choć podejrzewam, że chodzi o przedłużony czas ładowania nogi podporowej i w związku z tym większe rozpraszanie energii na bardzo miękkim podłożu. Jeżeli diagnoza jest trafna, to pozostaje ta część najtrudniejsza, czyli co teraz robić, żeby to poprawić i zwiększyć tempo biegu napędzanego powięzią, a nie wzmożoną pracą mięśniową w trudnym terenie. Innymi słowy – sprawić, żeby jeszcze bardziej naciągnąć i usztywnić powięź w chwili lądowania i dać mięśniom podparcie niczym kolagenowa orteza lub dodatkowy endoszkielet.