Bieganie powięziowe (4)

Biomechaniczne rozumienie ruchu opiera się na znaczeniu powięzi w naszych ciałach i roli, jaką odgrywa we wszystkim, co robimy. Do niedawna powięź była w dużej mierze ignorowana jako materiał do pakowania ciała. Nawet dzisiaj w laboratoriach anatomii na uczelniach medycznych powięź jest odcinana i odrzucana, aby odsłonić przypuszczalnie ciekawsze i ważniejsze części. Ta sama wizja gładkich, pozbawionych powięzi mięśni przyczepiających się do białej kości jest prezentowana w naszych podręcznikach i kursach anatomii.
Ciało jako maszyna bardzo dobrze wpisuje się w światopogląd z przeszłości. Mięśnie działają jak silniki, ciągnąc podobne do kabli ścięgna, które poruszają podobne do dźwigni kości wsparte na stawach. Nasze podręczniki anatomii ilustrują te mechanistyczne analogie jako główne wyjaśnienie funkcji biomechanicznej. Coraz więcej badań sugeruje, że te analogie są niedokładne.
Powięź to oparta na białku, włóknista sieć, która przenika przez całe ciało aż do poziomu komórkowego. Jest to silne i dynamiczne medium, które utrzymuje pozycję naszych komórek względem siebie, dając im podparcie i możliwość mechanicznego oddziaływania.
Powięź jest tym, co utrzymuje każdą komórkę mięśniową w jej wysoce zorganizowanym wzorze i jest tym, za co komórki mięśniowe ciągną, gdy mięśnie się kurczą. Bez niej bylibyśmy zupą, każda komórka pływałaby chaotycznie bez możliwości interakcji, aby tworzyć naszą funkcję. Może organizować się w delikatną, lepką sieć, która pozwala warstwom ślizgać się po sobie, lub może zagęszczać się, tworząc mocne, stabilne struktury, takie jak więzadła i torebki stawowe. Patrząc na całość, jest to system, który definiuje nasze wewnętrzne środowisko mechaniczne i zarządza siłami wytworzonymi przez grawitację oraz naszymi interakcjami z otoczeniem. To system powięzi spaja nas w coś, co jest większe niż suma naszych części.
Moglibyśmy również powiedzieć, że mięśnie nie są oddzielone od swoich sąsiadów. Powięziowe opakowanie łączy sąsiadujące ze sobą mięśnie. Pozwala ono na pewien ruch ślizgowy, ale gdy osiągniemy koniec tego luzu, mięśnie zaciskają się razem, blokując się, a naprężenie rozkłada się zarówno na boki, jak i wzdłużnie. W ten sposób naprężenie nie tylko jest szeroko rozprowadzane w celu bardziej wydajnego przenoszenia obciążenia, ale dzięki powięziowym połączeniom praca wykonywana przez wiele mięśni może być skoncentrowana w celu uzyskania większej mocy (stosunkowo niedawno odkryte zjawisko zwane wzmocnieniem hydraulicznym).
Biotensegracja to nowa dziedzina nauki zyskująca coraz większe uznanie w środowisku naukowym. Jest to badanie tego, w jaki sposób systemy biologiczne wykorzystują naturalną, samoorganizującą się strukturę zwaną tensegracją. Tensegracja to dynamiczny system, który uzyskuje swoją integralność dzięki równowadze sił rozciągających i ściskających.
Korzyści z organizowania sił za pomocą tensegracji są liczne. Po pierwsze, siły są stale rozkładane w całym systemie tak równomiernie i wydajnie, jak to tylko możliwe. Wszelkie dodatkowe siły lub uderzenia zostają szeroko rozprowadzone, a nie pochłaniane przez daną część. Zapewnia to możliwość długotrwałego wytrzymania obciążenia i zapobiega zużyciu lub uszkodzeniu części.
Po drugie, ponieważ tensegracja jest tak skuteczna w zarządzaniu siłą, staje się bardzo wydajna pod względem wykorzystania materiałów. Nie potrzeba masywnych rozpórek (tj. kości), jak w systemie opartym na kompresji. Oprócz tego stabilność układu zależy od napięcia, więc nie wpływa na niego grawitacja. W przeciwieństwie do kompresyjnej konstrukcji szkieletowej, może być do góry nogami, a system będzie sobie radził równie dobrze.
Eli Thompson